Ton Lakeman 20-03-1953 - 23-08-2023
Woensdagavond 23 augustus bereikte mij het verdrietige nieuws dat Ton Lakeman die ochtend was overleden. Dit nieuws kwam voor mij niet geheel als een verrassing omdat ik wist dat Ton al een lange tijd ziek was. Het is voor mij moeilijk voor te stellen dat ik hem nooit meer zal ontmoeten, altijd was hij er, zo leek het. Regelmatig kwam ik hem tegen bij een zeldzaamheid in Amsterdam en ver daar buiten. Ook heb ik het geluk gehad om een aantal keren samen met hem op pad te gaan. Mijn eerste Provençaalse Grasmus en Witkopgors heb ik aan hem te danken. Ton was in mijn ogen een soort “gentleman twitcher”. Als ik heb tegen kwam begroette hij me altijd met een glimlach, en een voor hem typerende vriendelijke, licht geamuseerde blik. Ook typerend voor hem vind ik, dat hij altijd, ook bij hectische twitches zijn rustige bedaarde en vriendelijke zelf bleef. Aan de andere kant was hij wel zo fanatiek dat hij eens plots een restaurant verliet om een nieuwe zeldzaamheid te scoren, zijn gezelschap verbouwereerd achterlatend. Alhoewel bijzonder vriendelijk was hij ook een man van principes. Dingen als racistische taal accepteerde hij niet. Voor zichzelf was hij streng. Een nieuwe soort kwam niet zomaar op zijn lijst. De Kroonboszanger van Castricum telde hij bijvoorbeeld, in tegenstelling tot anderen, niet omdat hij hem pas na de vangst had gezien.
Ton LakemanIn het veld was Ton zeer behulpzaam met tips en aanwijzingen, en gaf hij blijk van een aanstekelijk droog gevoel voor humor.
Ondanks dat Ton een late roeping had als twitcher wist hij een mooie lijst bij elkaar te sprokkelen, waaronder één van de grootste blockers, namelijk de Glanstroepiaal op 08-04-2013 bij telpost De Kamperhoek. Door zijn goede vriendin Noor Mather aangestoken, ontwikkelde hij ook een passie voor vlinders en nog later voor libellen. Zij liefde voor vlinders en libellen was minstens even groot als die voor vogels, en door zijn enthousiasme wist hij van menig vogelaar ook een libellen- en vlinderaar te maken. Ondanks zijn ziekte bleef Ton zeer gedreven vogelen, vlinderen en libellen zoeken. Ook toen het hem heel veel energie kostte. Als ik hem tegenkwam hadden we het altijd over de knaller die vast volgende maand vast zou komen. Door zijn charmante manier van doen gaf het me altijd een goed gevoel om hem te ontmoeten. Ook in de laatste periode van zijn leven bleef hij zijn charme en warmte behouden. Ik heb het idee dat zijn liefde voor de natuur, en zijn naasten hem letterlijk op de been hield de afgelopen tijd. Toen de energie bijna op was bleef hij oog hebben voor de schoonheid om hem heen. Zijn laatst ingevoerde waarneming was een Atalanta bij zijn woning… Ton zal door mij, en vele anderen gemist worden. Ik wens zijn naasten heel veel sterkte toe bij het dragen van dit verlies.
Rutger Rotscheid